Wehikuł czasu - czy to jest cud?

Pamiętam dobrze tamten czas. Paczka koleżanek i kolegów, trochę wyobraźni i całe dnie poza domem. Dzieciństwo wspominam zawsze z uśmiechem na ustach. Świat wydawał się nie mieć końca. Jednego dnia mogliśmy być na królewskim dworze, kolejnego podróżowaliśmy statkiem kosmicznym do granic galaktyki, a jedynym naszym zmartwieniem było, czy rodzice pozwolą nam oglądać film po dzienniku. Z drugiej strony był to czas wypełniony tęsknotą za niezdobytą jeszcze dorosłością. Chcieliśmy jak najszybciej spełniać nasze dziecięce marzenia. 
Z dzieciństwem pożegnałam się już jakiś czas temu. To był czas wielkich wyzwań, jak nauka jazdy na rowerze, czy wiązania sznurówek. A także zwycięstw, gdy tylko udało mi się te wiązane buty okiełznać. Chociaż przede wszystkim pamiętam to jako okres wielkich i jeszcze większych marzeń. Dziś już wiem, że części z nich nigdy nie spełnię. Piosenkarką nie zostanę, bo jak dotąd talent nie chciał przyjść; księżniczką też nie – no cóż brak księcia w okolicy swoje robi. Nie żałuję ani chwili przeżytej dotychczas, nigdzie też nie chcę wrócić. Pomijam kwestię wszystkich komplikacji związanych z podróżowaniem w czasie – tematyką szeroko poruszaną w różnej maści filmach fabularnych i książkach.

Co sprawia, że tak wiele ludzi tęskni za czasami, które już minęły? Powodów znajdę pewnie tyle ilu ludzi przeczyta ten post, ale skupię się na najciekawszych. Po pierwsze istnieje coś takiego, jak strefa komfortu. W skrócie chodzi o to, że mamy swój zakres niezmiennych nawyków, rzeczy do których się przyzwyczajamy. Zawsze na początku to, co było wcześniej, wydaje się lepsze. Na dodatek nasza pamięć jest zawodna i bardzo wybiórcza. O ile nie przeżyliśmy jakiegoś wstrząsu, to zazwyczaj lepiej zachowujemy w pamięci dobre wspomnienia. Pozostaje jeszcze kwestia nowego doświadczenia. Zapominamy, że z czasem zmienia się nasz sposób myślenia. Aby się o tym przekonać, wystarczy pobyć trochę z dziećmi, pobawić się z nimi. Zauważ, że to nie bawi cię tak jak dawniej.

Często zapominamy o tym i myślimy, że kiedyś było lepiej. Zauważamy tylko jedną stronę medalu i póki nie podróżujemy w czasie, wszystko jest w porządku. Później przyjdzie doświadczenie i okaże się, że przeszłość wcale nie była taka różowa, jak ją zapamiętaliśmy. Niech za doskonały przykład posłuży nam film „Ile waży koń trojański” Machulskiego. Kto nie widział, niech lepiej szybko nadrabia zaległości. 

Ja sama łapię się na tym, że ciągle na coś czekam: na weekend, na święta, wakacje, na swoje urodziny. Szybko jednak się reflektuję i staram się żyć tak, żeby każdy dzień był szczęśliwy i wyjątkowy. Wtedy wiem, że czas nie ucieka przez palce i bycie tu i teraz ma sens. Powoli dążę do realizacji swoich marzeń. Pamiętaj, że jeśli wspominasz za bardzo przeszłość i za daleko wychodzisz w przyszłość, to nie żyjesz w teraźniejszości – tak, jakby cię nie było. Póki co rezygnuję z wycieczek w czasoprzestrzeń. Boję się tam za bardzo namieszać, więc zostawiam to ekspertom nie tylko filmowym.