"Musi być do wyboru.
Zmieniać się, żeby tylko nic się nie zmieniło.
To łatwe, niemożliwe, trudne, warte próby[...]"
Ten fragment wiersza Wisławy Szymborskiej moim zdaniem wspaniale opisuje naszą naturę. Dokonując niemożliwego, zmienia się z chwili na chwilę, a jednocześnie potrafi pozostać sobą. Dokonuje w ten sposób niemożliwego, wręcz cudu. Z każdą chwilą staje się piękniejsza, pełniejsza, bardziej kobieca. Jestem tradycjonalistką, romantyczką i schlebia mi każdy niebanalny komplement, taki piedestał wybudowany przez mężczyzn. Ostatnio od dobrego znajomego rysownika dowiedziałam się, że kobieta jest najdoskonalszym cudem Boskim. Nie mi to oceniać, jak jest naprawdę, ale mogę się wypowiedzieć od strony artystycznej.
Już Platon wypowiadał się na temat kompozycji, jednym z ważniejszych aspektów malarstwa, jako "umiejętności odnalezienia jedności w różnorodności" . Czy wam to się nie kojarzy z opisem kobiety w wierszu Szymborskiej? Mi bardzo. Platon w tym jednym krótkim zdaniu zawarł ideał kompozycji. A kobieta, która jest dziełem samego Stwórcy, jest idealną kompozycją. Wystarczy przejrzeć poezję, muzykę, malarstwo i rysunek, aby zobaczyć jak wiele dzieł jest poświęconych nam - Kobietom. Od wieków jesteśmy natchnieniem artystów. I dla mnie kobiecość to połączenie zwiewności, delikatności i siły, artysty i natchnienia, skromności i otwartości... A to wszystko wspaniale skomponowane.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz